Iñigo Etayo: “Dena delako ingurunean interpretatzea maite dut”
Iñigo Etayo aktore nafarra musikaletan dabil buru-belarri. Egun Madrilgo Teatro La Latinan dihardu. Emmet-en papera gorpuzten du Una rubia muy legal musikalean.
Zer proiektu duzu esku artean?
Orain, oso zentratuta nago Una rubia muy legal musikalean. Antzerki musikala lanbide xurgatzailea da. Ia beste ezer gehiago egitea eragozten dit. Egunero bi ordu eta erdiko emanaldi bati aurre egiteko, dedikazio osoa eskatzen du, egunero.
Zer kontatzen diguzu musikal berri honi buruz? Nor da Emmet?
Emmet mutil umila da, Harvardera iritsi eta lehen mailako abokatu bihurtzeko lan eta borroka egin duena. Dena den, eta hori da berarengandik gehien gustatzen zaidana, ez da bizitzari zerbait zor diola sentitzen duen pertsona bat, baizik eta besteen alde positiboa ikusten duen eta haiek indartzen saiatzen den norbait. Hain zuzen ere, horixe egiten du Elle Woods protagonistarekin.
Zergatik dira musikalak hain gustukoak?
Musikalak, azkenean, istorioak dira, baina oso modu atseginean kontatzen dira, eta bi ordu baino gehiago oso azkar pasatzen dira. Baina erakusten dute jendeak antzerkira joan eta istorioak ikusi nahi dituela.
Addams familia, Anastasia, Erromako Gilfus… Azken urteotan ez zara gelditu.
Beno, egia esan, ez! Haietako batzuek, gainera, pisu handi samarra zuten, eta ia klausurako monje bihurtu nintzen. Hala ere, jendea asko mugiarazten duen lanbide ikaragarria da… Zerbaitegatik egongo gara oraindik hemen!
Nolako prestakuntza eskatzen du musikal batek, fisikoki eta mentalki?
Egia esan, musikalean aritzen garen pertsonak eliteko atletak gara. Atseden hartzen dugu, normalean, astean egun bakar batean. Zortzi emanaldi inguru egiten ditugu astero, eta partitura zorrotzak kantatu behar ditugu: batzuetan dantzatu, pertsonaiak ordu luzez interpretatu… Oso jende gutxik jasaten duen generoa da.
Zer ematen dizu agertokiak? Zer du antzerkiak zinemak edo telebistak ez duenik?
Egia esan, dena delako ingurunean interpretatzea maite dut. Antzerkian, istorioa hasieratik amaierara bizi duzu; ez dago aukerarik errepikatzeko, gelditzeko; publikoa zurekin dagoela sentitzen duzu. Saio bakoitza aukera berri bat da istorioa lehenengoa balitz bezala bizitzeko… Benetan, nik agertokian sentitzen dut gehien istorioaren gidaritza: hor agintzen dut nik (eta nire kideek, noski).
Proiektu musikalen bat prestatzen ari zara? Diskorik?
Ni beti ari naiz konposatzen eta musika ateratzen saiatzen, baina oso lanbide garestia da, oso itxia baita. Oso mundu eskergabea da, eta are gehiago gaur egun, non berehalakotasunak ia hilean kantu bat ateratzera behartzen zaituen, eta hori, zigilu baten laguntzarik gabeko batentzat, ekonomikoki ezinezkoa da. Horregatik, pixkanaka egiten saiatzen naiz, aukera ateratzen zaidan moduan eta sormenari ateratzen uzteko bide gisa.
Zer egiten duzu deskonektatzeko? Erabat deskonektatu daiteke?
Ezinezkoa da deskonektatzea… batez ere asteko egun guztietan lan egiten duzunean eta, lan egiten ez duzunean, klaseetan edo kirola egiten ari zarenean. Lanbide honek oso zail du deskonexioa. Baina uste dut, nahiz eta agian horregatik pixka bat erotuta egon (zentzu onean), horregatik garela gai gure lana horrela egiteko.
Kontaiguzu ume bat zinenetik izan duzun ametsen bat. Bete al da?
Ni beti izan naiz oso ameslaria, nahiz eta denborarekin errealistagoa egin naizen. Baina abestiak ekoiztetik hasi eta musikal baten protagonista izateraino edo pelikula baten protagonista izateraino. Oraindik mantentzen diren ametsak dira, errepikatzen edo mantentzen saiatzen naizenak.