Inbaditzaileak ala ez

Ondarroa eta Lekeitiotik ehunka itsasontzi eta marinel irten ziren mendetan zehar arrantzara, baleak ehizatzera, salerostera, baita munduari bira ematera ere. Bi herrien arteko errepide estua sigi-saga doa orain itsasbazterreko mendi-hegaletan barrena, eukalipto-masa trinko baten erdian. Zuhaitz hori Australiatik etorri zen globalizazioaren itzulia osatzera, bengantza-usain fin batez etorri ere.

1960ko hamarkadan hedatu zuten Kantauri itsasoaren ertz osoan, diruz ederki lagunduta, bertoko arbolak baino askoz azkarrago hazten delako eta errentagarritasun handiagoz ekoizten duelako paper-orea. Horren ifrentzua ingurumenari eragiten dizkion kalte sakonak dira: ez soilik eukaliptadiak maiz mozten dituztelako eta ondorioz lursailak higatu egiten direlako, ezpada zuhaitz honek zenbait landare-espezieren hazkundea eragozten duelako, biodibertsitatea pobretzen duelako eta sute suntsitzaileen arriskua areagotzen duelako; eta, gainera, bere olio lurrintsuek lurzorua inpermeabilizatzen dute eta substantzia horiek toxikoak dira anfibioentzat. 1986. eta 2019. urteen artean, eukaliptoen azalera laukoiztu egin zen gure lurretan: bost mila hektarea okupatzetik hogei mila hektareara.

Arturo Elosegi biologoak dio eukaliptoak goitik behera betetzen zituela legearen arabera espezie bat inbaditzailetzat hartzeko bete behar diren hiru ezaugarriak: ez da bertakoa, hedatu egiten da, eta ingurumenari kalte egiten dio. Gero legea aldatu egin zuten, errendimendu ekonomikoa ematen duten espezieak ez zitezen inbaditzailetzat hartu. Horra hor Atzerritartasun Legearen espiritua, baina landareei aplikatua.